Życie duchowe chrześcijanina

Współczesny człowiek odczuwa pragnienie świętości. Mimo zjawiska dechrystianizacji i krytycznego nastawienia wobec nauczania Kościoła, to ostatnie zajmuje uprzywilejowane miejsce we wszelkich wysiłkach dążących do jednoczenia ludzi pomiędzy sobą. Człowiek bowiem, jak mówi św. Jan Paweł II, nie może siebie do końca zrozumieć bez Chrystusa (por. RH 8; KDK 22).

Dlatego jedynie w świetle Objawienia może odnaleźć zrozumienie tego, kim jest, oraz do czego został powołany. Sobór Watykański II z naciskiem wskazuje na powszechne powołanie do świętości (por. KK 40), do prowadzenia głębokiego życia duchowego. Zatem wezwanie to posiada charakter powszechny, zarówno pod względem czasu, jak i kondycji życia każdego człowieka. Tym samym wydaje się ciągle aktualne podejmowanie tematu dotyczącego życia duchowego, w którym człowiek nawiązuje osobową relację z Bogiem, aż do osiągnięcia jej najgłębszego przeżywania w mistycznej jedności. Chrześcijanin powinien więc pielęgnować swoją miłość i pogłębiać formację wiary przez odpowiednio dla siebie dobrane formy realizacji życia duchowego.

Na przestrzeni wieków za pośrednictwem wybranych osób Bóg objawił Kościołowi możliwość postępu duchowego, który prowadzi do ostatecznego zjednoczenia z Nim w pełni miłości. Są nimi błogosławieni i święci wyniesieni przez Kościół na ołtarze, którzy pozostawili po sobie nie tylko opinię świętości, ale także spuściznę literacką będącą świadectwem rozwoju ich życia duchowego i zdobytej na ten temat wiedzy. Niestety, trzeba zaznaczyć, że proces wzrostu duchowego dla wielu chrześcijan jest tematem obcym lub błędnie przez nich rozumianym. Jednak jedyną drogą do zjednoczenia z Bogiem, do którego dążymy, jest rozwój wewnętrzny.

Pomocą na niej jest nauczanie oraz dorobek pisarski ludzi biorących na siebie odpowiedzialność za rozwój życia duchowego chrześcijan. Wśród nich na uwagę zasługuje świadectwo o. Piotra Wojciecha Rostworowskiego, benedyktyna z opactwa tynieckiego, a następnie kameduły z Kongregacji Monte Corona. Uważa on, zgodnie z nurtem duchowości monastycznej, że ten sposób życia ukrywa w sobie siłę odnowy życia duchowego dla czasów współczesnych i dla przyszłości. Uzdalnia człowieka do odrzucenia propozycji niezgodnych z wyznawaną wiarą, prowadzących na manowce życia duchowego. Można powiedzieć, że głównym pragnieniem o. Rostworowskiego była troska o życie duchowe wierzących.

Na jego życie i pozostawione piśmiennictwo rzucają światło słowa napisane przez Tomasza Mertona, będące dobrą charakterystyką współczesnego mnicha. Autor ten we wstępie do książki Pokój monastyczny, stwierdził, iż zawarte w niej treści przedstawiają „dawny ideał monastyczny w jego współczesnym kontekście nie po to, by szukać kompromisu z naszą epoką, ale w głębokim przeświadczeniu, że świadectwo mnicha jest dzisiaj równie ważne jak niegdyś, a może nawet ważniejsze”. Współczesny mnich, jak dalej wskazuje cytowany trapista, „nie jest człowiekiem, który ucieka od okropności grzesznego świata, by schronić się w klasztorną niewinność, wolną od wszelkiej odpowiedzialności i pełną zadowolenia z siebie. Pokój monastyczny jest pokojem zmartwychwstania.

A zatem jak Chrystus, przed zmartwychwstaniem, musi zejść najpierw do otchłani z Nim i z miłości do Niego. Wówczas dopiero staje się mnich naprawdę człowiekiem swojej współczesności. Dopiero w zjednoczeniu z Chrystusem będzie mógł mówić o pokoju swoim współczesnym z nadzieją, że głos jego zostanie usłyszany. A któż odważy się powiedzieć, iż za taką cenę nie zasłużył on na to, by chciano go słuchać?”

Ks. Marek Antoni Szymula