Twój koszyk jest pusty, przez co jest bardzo smutny...
Twój koszyk jest pusty, przez co jest bardzo smutny...
Książka Rachunek i wychowanie sumienia jest niedostępna, ale może zainteresują Cię te pozycje
Z dodatkiem dla żyjących w związkach niesakramentalnych
Pozycja niedostępna.
Do każdego zamówienia
Naklejka na samochód
Celem sakramentu pokuty i pojednania, nazywanego popularnie spowiedzią, nie jest tylko zewnętrzny czyn pokuty np. wyznanie naszych grzechów przed kapłanem, ale przede wszystkim stopniowa przemiana naszego życia i myślenia (wewnętrzna pokuta, skrucha, nawrócenie serca, pokój) i pojednanie z sobą, z innymi ludźmi, ze światem, z Bogiem i Kościołem.
Ta książka może być też pomocą w wychowaniu katechetycznym młodzieży, dorosłych czy kształceniu wrażliwości sumienia, a nawet dla żyjących w niesakramentalnych związkach, którzy odczuwają „głód Boga” i pragną pojednania z Nim...
Praktyczne uwagi
–Jeśli masz mało czasu (np. w kolejce do konfesjonału), przejrzyj najpierw najważniejsze fragmenty i słowa oznaczone tłustą czcionką. Zatrzymaj się przy punktach, które Ciebie dotyczą. Rachunek sumienia obejmuje zarówno grzechy ciężkie, jak i lekkie. Wskazówki, jak zakwalifikować dany grzech, znajdują się w dalszej części książki.
– Ponieważ dzisiejszemu człowiekowi często nie wystarczy powiedzieć: „nie wolno tego czynić, to jest grzech” – w przypisach zostały dodane wyjaśnienia, czy niektóre argumenty np. świętych, lekarzy, teologów, specjalistów w danym zakresie, jak też inne praktyczne informacje.
– W niektórych miejscach zostały dodane krótkie wprowadzenia czy komentarze pokazujące pozytywny ideał i cel wymagań chrześcijańskiego życia.
– Dzieci powinni korzystać z rachunków sumienia znajdujących się w modlitewnikach, które otrzymały podczas Pierwszej Komunii Świętej. Podany niżej rachunek sumienia jest przeznaczony przede wszystkim dla młodzieży i dorosłych. W dodatku na końcu książki znajdują się wskazówki dla osób żyjących w niesakramentalnych związkach.
I. RACHUNEK SUMIENIA
Rozważ swoje życie i dziękuj Bogu za dobro, zbadaj swoje sumienie w świetle Słowa Bożego i przykazań kościelnych.
Jezus uczy: „... jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowaj przykazania.”
(Mt 19, 17)
DWA PRZYKAZANIA MIŁOŚCI
„Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie.
Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy.” (Mt 22, 37-40)
DZIESIĘĆ PRZYKAZAŃ BOŻYCH
I. Nie będziesz miał cudzych bogów przede Mną.
II. Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno.
III. Pamiętaj, abyś dzień święty święcił.
IV. Czcij ojca swego i matkę swoją.
V. Nie zabijaj.
VI. Nie cudzołóż.
VII. Nie kradnij.
VIII. Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.
IX. Nie pożądaj żony bliźniego twego
X. Ani żadnej rzeczy, która jego jest.
1. Będziesz miłował Pana Boga swego
całym swoim sercem,
całą swoją duszą
i całym swoim umysłem
I przykazanie:
„Nie będziesz miał cudzych bogów przede Mną”
wzywa nas do wiary w Boga, do pokładania w Nim nadziei,
miłowania Go nade wszystko oraz do religijności,
a zakazuje zabobonu, bałwochwalstwa, wróżbiarstwa i magii oraz bezbożności.
(por. Katechizm Kościoła Katolickiego – KKK 2084-2141).
– ADORACJA Jedynego Boga wyzwala człowieka z zamknięcia się w sobie, z niewoli grzechu i bałwochwalstwa.
Czy adoruję Boga, tzn. uznaję Go za mojego Stwórcę i Zbawiciela, Pana i Mistrza. (por. Łk 4, 8). Czy kocham Boga, czy jestem Mu oddany? Czy staram się w moim życiu naśladować Chrystusa, słuchać Jego rad, kierować się przykazaniem miłości Boga i bliźniego?
– BAŁWOCHWALSTWO – polega na ubóstwianiu tego, co nie jest Bogiem.
Czy Bóg jest na pierwszym miejscu w moim życiu, w mojej hierarchii wartości, czy też mam jakichś innych „bogów”? Czy lekceważyłem Boga (który mówi np. przez głos sumienia),aby zdobyć: pieniądze, materialne bogactwo , karierę, względy innych, władzę, wiedzę, powodzenie, lepszy zewnętrzny wygląd, odnieść sukces.? Kto lub co jest w centrum mojego życia? Czy w centrum mojego życia (najważniejsze dla mnie) są alkohol, narkotyki, ciało, praca, jakiś człowiek, którego „adoruję”– któremu bezgranicznie wierzę, ufam i jestem oddany bardziej niż Bogu?
– MODLITWA jest wyrazem naszej wiary, nadziei i miłości wobec Boga. „Zawsze... trzeba się modlić i nie ustawać” (Łk 18, 1). Wzorem mogą być święci, którzy najczęściej stale byli zjednoczeni z Bogiem, żyli świadomie w Jego obecności, często w ciągu dnia rozmawiali z Nim i rozpoznawali go w codziennych sytuacjach i ludziach, którym służyli (por. Mt 25, 41).
Niewłaściwe jest spychanie relacji z Bogiem na margines życia :
– brak codziennej modlitwy: rano, wieczorem;
– modlitwa bezmyślna lub w pośpiechu.
Rozproszenie na modlitwie może być zawinione (np. przez pośpiech itd.) lub niezawinione (gdy ktoś stara się skupić, ale nie potrafi, co powodowane jest np. chorobą). Problemy lub osoby, które nam się nasuwają w czasie modlitwy, możemy uczynić treścią modlitwy, np. powierzać je Bogu. Jeśli nie mamy czasu z powodu wielu obowiązków, lepsza jest jedna spokojna i szczera modlitwa, niż bezmyślne i pośpieszne wypowiadanie wielu słów.
– WIARA. Nie wiemy wszystkiego o Bogu. Bóg jest Tajemnicą, której nigdy do końca nie poznamy. Możemy się do Boga przybliżać w zaufaniu, pokorze, modlitwie osobistej i wspólnotowej, przez dzielenie się wiarą z innymi, rozważanie tajemnic wiary (Biblia, Katechizm, książki i czasopisma religijne.), przez miłość, jakiej nas uczy Chrystus i jakiej daje nam przykład – „Kto trwa w miłości, trwa w Bogu” (1 J 4, 16).
Grzechy przeciwne wierze w Boga to:
– niepogłębianie, nieumacnianie wiary, powierzchowność;
– dobrowolne wątpienie lub niewiara, lekceważenie tego, co Bóg objawił i co Kościół podaje do wierzenia lub nieuznawanie tego za prawdziwe; lekceważenie nauki Kościoła (np. zawartej w Wyznaniu wiary (Credo), nauki o sakramentach, seksualności, antykoncepcji, aborcji, rozwodach, narkotykach, eutanazji, klonowaniu, sztucznym zapłodnieniu, homoseksualnych „małżeństwach”. albo podtrzymywanie takich stanowisk) . Skrajnym grzechem jest tu herezja – uporczywe odrzucanie głównych prawd wiary;
– odrzucanie Kościoła (wspólnoty wiary) np. twierdząc, że mogę się sam bezpośrednio modlić do mojego Boga; skrajnym grzechem jest schizma – całkowita odmowa uznania zwierzchnictwa papieża lub wspólnoty z członkami Kościoła;
– wyrzeczenie się wiary, oddawanie czci obcym bogom (Pwt 6, 14; Mk 16, 16); skrajnym grzechem jest tu apostazja – całkowite porzucenie wiary i odejście od Kościoła: jest to śmiertelnym grzechem ponieważ ryzykuje się utratę wiecznego zbawienia/;
Nie jest grzechem poznawanie innych wyznań czy religii. Powinniśmy także szanować każdego człowieka i jego przekonania, ale w miarę naszych możliwości być świadkami Chrystusa – przez nasze czyny zgodne z Ewangelią i słowa.
Grzechem natomiast jest:
– narażanie wiary np.: przez szukanie prawdy w księgach innych religii, częste lub systematyczne uczestnictwo w obrzędach lub praktykach innych wyznań lub religii. Narażeniem wiary może być też podejmowanie rozmów z członkami sekt. Niebezpieczeństwo osłabienia lub utraty wiary jest tym większe, im mniej jednocześnie poznajemy i rozumiemy Biblię, prawdy własnej wiary i jeśli praktykujemy niesystematycznie.
– bycie sympatykiem, wspieranie albo bycie członkiem sekt lub towarzystw przeciwnych chrześcijańskiej wierze, Kościołowi lub takich, które instrumentalnie traktują lub wręcz niszczą godność człowieka czy rodzinę ;
– wyrzeczenie się kontroli nad umysłem czy wolnej woli i pozwalanie, aby inni ludzie nami manipulowali (np. przez hipnozę.);
– niewierność przyrzeczeniom lub ślubom złożonym Bogu lub przed Nim – podczas chrztu, bierzmowania, przy zawieraniu małżeństwa, w czasie święceń lub profesji zakonnej.
– ZABOBON – jest wypaczeniem postawy religijnej oraz praktyk, jakie ona nakłada. To:
przypisywanie magicznego znaczenia pewnym praktykom, nawet uprawnionym lub koniecznym;
– wiązanie skuteczności modlitwy jedynie z wymiarem materialnym z pominięciem dyspozycji wewnętrznych;
– noszenie, trzymanie, stawianie w mieszkaniu lub miejscu pracy zabobonnych lub okultystycznych przedmiotów (talizman – coś, „co ma przynosić szczęście”, sukces; amulet – coś co ma „chronić” od nieszczęścia, zła, chorób…), mogą nimi być np. kryształy, czarodziejskie zapiski, zaklęcia, uroki, podkowy, postacie pogańskich bóstw, znaki zodiaku, czterolistna koniczyna, słoniki, naszyjniki z korali, kłów, czarnych rączek… okultystyczne znaki lub symbole: pentagram, heksagam, krzyż Nerona, ‘666’, odwrócony krzyż;
– czytanie zabobonnych, magiczno-okultystycznych książek czy czasopism (np. Czarnej Biblii lub książek wprowadzających w magiczne rytuały i praktyki).
– WRÓŻBIARSTWO :
– wiara w gwiazdy (astrologia);
– wróżenie z: dłoni (chiromancja), kart (np tarota), za pomocą ognia…;
„Należy odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się do Szatana lub demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłość. Korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb, zjawiska jasnowidztwa i posługiwanie się medium są przejawami chęci panowania nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne ze czcią i szacunkiem – połączonym z miłującą bojaźnią – które należą się jedynie Bogu” (KKK 2116), jak też z zaufaniem w Jego Opatrzność oraz wolność wyboru człowieka.
– Czy z ufnością powierzam się Bożej Opatrzności w tym, co dotyczy przyszłości?
– MAGIA, CZARY:
„Wszystkie praktyki magii lub czarów, przez które dąży się do pozyskania tajemnych sił, by posługiwać się nimi i osiągać nadnaturalną władzę nad bliźnim – nawet w celu zapewnienia mu zdrowia – są w poważnej sprzeczności z cnotą religijności. Praktyki te należy potępić tym bardziej wtedy, gdy towarzyszy im intencja zaszkodzenia drugiemu człowiekowi lub uciekanie się do interwencji demonów. Jest również naganne noszenie amuletów.” (KKK 2117)
– zajmowanie się magicznymi praktykami (czy to „czarną” czy też „białą” magią, używanie wahadełka, różdżki, praktyki wudu, „rzucanie” lub „zdejmowanie” uroków;).
– SPIRYTYZM:
(wywoływanie duchów, automatyczne pisanie, prośby o ducha opiekuńczego, podpisywanie układów z duchami, cyrografów, przyjmowanie przesłań od „zmarłych” lub „świętych”, np. rejestrowanych bezpośrednio na kasetach czy innych elektronicznych mediach itp.; (Czy aktywnie lub tylko bierne uczestniczyłem w seansie?)
„Spirytyzm często pociąga za sobą praktyki wróżbiarskie lub magiczne. Dlatego Kościół wzywa wiernych, by wystrzegali się ich. Uciekanie do tak zwanych tradycyjnych praktyk medycznych nie usprawiedliwia ani wzywania złych duchów, ani wykorzystywania łatwowierności drugiego człowieka” (KKK 2117).
– leczenie się i korzystanie z usług osób, które posługują się wyżej wymienionymi wróżbiarskimi, magicznymi, spirytystycznymi praktykami (w celu diagnozy, leczenia czy udzielania rad.).
– BEZBOŻNOŚĆ, ŚWIĘTOKRADZTWO (grzech ciężki):
– przyjmowanie sakramentów w stanie grzechu ciężkiego np.: świętokradzka spowiedź lub świętokradzka Komunia św. (kto świadomie z własnej woli ukrywa lub zatai jakiś ciężki grzech albo go tylko częściowo wyzna, lub go wyznaje, ale nie żałuje, czy też ma zamiar grzeszyć dalej lub kto przystępuje do Komunii w stanie grzechu ciężkiego lub nie wierzy w prawdziwość Chrystusowej tajemniczej obecności w Eucharystii (jak długo?);
– niegodne traktowanie lub profanowanie sakramentów, zwłaszcza Eucharystii, i innych czynności liturgicznych, osób, rzeczy i miejsc poświęconych Bogu.
– NADZIEJA. Nasze życie jest bezcennym darem Boga. On nas kocha. Nie możemy jednak o własnych siłach w pełni odpowiedzieć na Jego miłość i zrealizować swoje chrześcijańskie powołanie, lecz powinniśmy oczekiwać Bożej pomocy, błogosławieństwa, życia wiecznego.
Grzechy przeciwne nadziei to:
– rozpacz – zaprzestanie oczekiwania od Boga pomocy, przebaczenia grzechów, zbawienia. Brak nadziei może prowadzić do wpadania w depresję, panikę, strach;
– użalanie się nad sobą;
– zuchwała ufność sobie – przecenienie swoich możliwości i zdolności, odrzucanie pomocy Boga; – zuchwałe ufanie w miłosierdzie Boże (np. życie w ciężkich grzechach z nadzieją na zbawienie bez nawrócenia, bez przemiany życia; wystawianie na próbę Boga).
– MIŁOŚĆ BOGA.
Brak miłości wobec Boga wyraża np.:
– obojętność na Boga, nieuznawanie Jego miłości, obecności, przykazań ; – niewdzięczność – nieodwzajemnianie miłości (np. przez zaniedbywanie praktyk religijnych); – oziębłość (niedbałość); znużenie (lenistwo duchowe);
– całkowite opuszczenie chrześcijańskich praktyk, (np. nieuczestniczenie w sakramentach, w chrześcijańskim życiu; w modlitwie);
– nienawiść (wyraz pychy – zaprzeczanie Bożej dobroci).
Internetowa księgarnia religijna Izajasz oferuje książki o duchowości, przewodniki religijne, książki poświęcone małżeństwu, rodzinie i wychowaniu dzieci. Mamy też dział z książkami o rozwoju osobistym. Wszystkie te książki łączy to, że są zgodne z duchem chrześcijańskim.
Rynek książki religijnej jest zalewany książkami o niezbyt wysokiej wartości merytorycznej, dlatego staram się, aby w ofercie księgarni religijnej Izajasz były tylko wartościowe książki. Posiadamy pełną ofertę książek Jacka Pulikowskiego, oraz wiele tytułów takich autorów jak o. Augustyn Pelanowski, ks. Piotr Pawlukiewicz, o. Adam Szustak, ks. Aleksander Woźny, i wielu innych autorów chrześcijańskich.
Polecam też duży wybór różnych wydań Pisma Świętego: z paginatorami i bez, z komentarzami i z dużą, czytelną czcionką.
Czy możesz zaufać jakości księgarni Izajasz? Możesz! Jestem o tym przekonany. Ale chcę, abyś i Ty był o tym przekonany. Przeczytaj opinie naszych czytelników »
Radosław Rudziński
właściciel
© 2009 - 2024 | Księgarnia religijna Izajasz | ul. Rydza Śmigłego 62/82, 65-610 Zielona Góra | tel. 735 460 819
