Przejść pustynię, czyli od rozpaczy do nadziei

Elżbieta

Drogi Ojcze Michale, "Przejść pustynię..." dostałam od mojej koleżanki w dzień po wyjściu ze szpitala ale jeszcze polegująca i z myślami, czy i kiedy tam znowu wrócę (onkologia, wczesne stadium i dużo wiary, że jest ok). Rzuciłam się na książkę, nie tylko z powodu choroby ale głównie moich wcześniejszych spotkań z Ojcem na Wiktorówkach. Sama siebie od lat nazywam parafianką tego miejsca a pojawienie się przed kilku laty Ojca wraz z O. Marcinem było dla nas prawdziwym cudem i choć dominikanów znałam z m.in. z Beczki (tej sprzed lat, ale pewnie nic się nie zmieniło) byliście i jesteście dla mnie i mojej rodziny prawdziwym darem i skarbem. A książka.... czytałam - jakby napisana była dla mnie właśnie. Zaraz potem wyzdrowiałam i dałam dalej osobie, która też jej potrzebowała, teraz kupię następną, bo znowu się przyda. Dobrze, że są Ojca książki, czekamy też na kolejne odwiedziny w Tatrach. Pozdrawiam serdecznie, z najlepszymi życzeniami na Nowy Rok Elzbieta