Odważ się pragnąć

Nie trzeba nam więcej faktów, ani tym bardziej więcej rzeczy do zrobienia. Potrzebujemy życia, którego poszukujemy od chwili gdy utraciliśmy raj.

Być może cię to zdziwi, ale chrześcijaństwo nie jest zaproszeniem, by stać się osobą moralną.

W swojej istocie chrześcijaństwo zaczyna od zachęty, by poczuć pragnienie. Spójrz jeszcze raz na sposób, w jaki Jezus odnosi się do ludzi. Tak jak to uczynił w stosunku do człowieka przy Owczej Bramie, nieustannie zwraca ich uwagę na serca, na ich najgłębsze pragnienia.

Autor zaprasza do przemyślenia naszych pragnień. Pyta: „Gdybyś mógł robić to, czego zawsze chciałeś, co by to było?”. Twierdzi, że szkody spowodowane zaniechaniem pragnień owocują utratą sensu życia, katastrofą w wymiarze emocjonalnym. Uśmiercanie ich porównuje do samobójstwa. Pociesza nas, że to naturalne, iż nasza podróż pragnień zaczyna się od niezadowolenia lub zagubienia - a to chyba każdy z nas może potwierdzić. Nieco przewrotnie zauważa, że „pytanie nie polega na tym, czy odważymy się pragnąć, lecz czy ośmielimy się nie pragnąć”.

Zaproszeniem do medytacji są ilustracje.