Kiedy dziecko każe na siebie czekać

Dla wielu osób posiadanie dzieci jest największym życiowym marzeniem, tymczasem liczba par, które mają problemy z poczęciem, tak znacznie wzrosła w przeciągu ostatnich lat, że lekarze coraz częściej uznają niepłodność za chorobę cywilizacyjną. Jakim dramatem może okazać się dla małżeństwa informacja o tym, że nie może mieć dzieci, pokazuje choćby burzliwość współczesnych dyskusji o in vitro. W sytuacji rosnącego napięcia w związku, kiedy oczekiwana ciąża nie przychodzi, pojawiają się różne pytania: natury medycznej, psychologicznej i etycznej:

• Czy rzeczywiście mamy problem z poczęciem, a jeżeli tak, jakie są możliwości leczenia?
• Jeżeli zdiagnozowana została niepłodność, co robić dalej? Uciec się do metod wspomagania zapłodnienia takich jak inseminacja czy in vitro? Zorganizować sobie życie bez dzieci? Zdecydować się na adopcję?
• Na czym polegają metody sztucznego wspomagania zapłodnienia i z czego wynikają liczne kontrowersje z nimi związane?
• Czy posiadanie adoptowanych dzieci jest w stanie zaspokoić potrzebę urodzenia dziecka?
• Jak i czy rozmawiać z przyjaciółmi i rodziną o problemie? Czy skorzystać z pomocy psychologa?
• ie są etyczne granice naszego postępowania? Czy można zaakceptować metody sztucznego wspomagania zapłodnienia, a jeżeli tak to, które?

Próbują znaleźć na nie odpowiedź Marie i Michel Mornet. Autorzy dzielą się z czytelnikami swoim własnym doświadczeniem i przytaczają opowieści innych par, które miały problem z poczęciem dziecka. Ich książka daje jednocześnie całościowy obraz zagadnienia. Autorzy odnoszą się do badań prowadzonych przez psychologów i lekarzy - ich tekst stanowi więc kompendium wiedzy dla par mających problemy z poczęciem dziecka. Poszukując dialogu pomiędzy rozbieżnymi punktami widzenia, umiejętnie wprowadzają też zagadnienia etyczne, związane z metodami sztucznego zapłodnienia. Pokazują własną drogę, nie narzucają jednak gotowych rozwiązań, pozostawiając wybór każdej parze, która znalazła się w podobnej sytuacji.

Jako małżeństwo z blisko dziesięcioletnim stażem boleśnie przeżywaliśmy fakt, że w pierwszym okresie naszego wspólnego życia nie mogliśmy począć dziecka. Głęboko zaniepokojeni, nie wiedzieliśmy, gdzie szukać odpowiedzi na nasze pytania. A jeśli nic się zmieni? Jak daleko posunąć ingerencję medyczną? Jak o tym rozmawiać? Jaki sens ma nasze życie bez dzieci? Czy wiara może nam pomóc? Wraz z przyjaciółmi przeżywającymi podobne trudności organizowaliśmy weekendowe spotkania, aby rozmawiać i wspólnie poszukiwać rozwiązań w oparciu o doświadczenie par, które przeszły tę samą próbę. Z czasem zaczęły się wyłaniać pierwsze odpowiedzi i zarysowała się przed nami nasza własna, jedyna droga, która dwa lata temu doprowadziła nas do adoptowania małego chłopca.