Ja nie umieram, wstępuję w życie

Śmierć jest chyba ostatnim tabu naszej współczesności, niechętnie o niej mówimy. Jednak choć myśl o śmierci w pierwszym momencie wydaje się straszna, to nic nie staje na przeszkodzie temu, że nieuchronnie przybliżamy się do jej rzeczywistości.

Im dłużej żyjemy, tym bardziej zbliżamy się do śmierci. Bez jakiejkolwiek formy nadziei ta świadomość byłaby trudna do zniesienia. Wilfrid Stinissen w swojej książce pragnie pokazać, że nasze istnienie stanie się o wiele bogatsze, kiedy pośrodku naszego życia tutaj na ziemi nauczymy się żyć w przyjaźni ze śmiercią.

Nadzieja, której szukamy jest czymś więcej niż powszechnym optymizmem – tak często zamykającym oczy na rzeczywistość. Stinissen pokazuje, że w tradycji chrześcijańskiej znajdujemy doświadczenia prawdziwej nadziei, która ogarnia również rozczarowanie i ból.

Choć autor wskazuje na to, co Kościół ma do powiedzenia na temat pytań ostatecznych, to jednak stwierdza przy tym, że jest to „tylko mała kropla w przebogatym misterium, do którego bramą jest śmierć”.