Gniew

Św. Jan Ewangelista wskazuje na trzy niebezpieczne skłonności w człowieku: „Wszystko, co jest na świecie: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha żywota” (1J 2, 16). Z „pożądliwości ciała”, jako nieuporządkowanej rozkoszy lub jej pożądania, wynika nieczystość, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu oraz lenistwo. Z „pożądliwości oczu”, jako bałaganu w naturalnej skłonności do dóbr zewnętrznych (bogactwo, strój, mieszkanie), rodzi się chciwość. A z „pychy żywota”, która jest wynikiem odwrócenia normalnego porządku ukierunkowania pędu człowieka na obronę godności i własnej czci, powstaje pycha, zazdrość i nieusprawiedliwiony gniew.

Gniew, rozumiany jako zaburzenie na poziomie duszy, stanowi reakcję duszy skierowaną na zewnątrz. Polega na rozładowaniu negatywnych emocji, które powstają z powodu nieosiągnięcia czegoś, co bardzo chciałoby się zdobyć. Gniew rozładowuje agresję skumulowaną w człowieku i chociaż zaliczany jest do „grzechów głównych”, to jednak nie każda jego forma jest zła.