Chrystus w bracie

Zagadnienie właściwych relacji z bliźnimi jest bardzo ważne dla każdego człowieka, niezależnie od tego jaką drogę życiową wybrał. Wszyscy spotykamy na swojej drodze różnych ludzi. Każdy ma w swoim życiu spotkania udane i nieudane. Spotyka przyjaciół, ludzi obojętnych, ale także i wrogów.

Jak żyć, aby w labiryncie różnorakich ludzkich odniesień samemu nie zagubić własnej osobowej tożsamości, nie zejść do poziomu wzajemnych pretensji i niechęci czy wręcz wrogości? Jak żyć, by wobec wszystkich być człowiekiem i w innych budzić człowieczeństwo, abyśmy wzajemnie byli dla siebie osobami i braćmi?

Te pytania były aktualne zawsze, we wszystkich epokach. Orędzie Chrystusa dotyczy uzdrowienia także naszych wzajemnych więzi. Jest to jedno z najważniejszych zadań Kościoła, a w nim wspólnot w sposób szczególny żyjących duchem Ewangelii. O. Anselm Grün i o. Fidelis Ruppert – benedyktyni z opactwa Münsterschwarzach – dzielą się z uczestnikami dni skupienia doświadczeniem mnichów, od starożytności do dziś w tej dziedzinie. Jest ono bardzo cenne także dla współczesnego człowieka.

Mamy nadzieję, że pozycja przyczyni się do rozwoju prawdziwie osobowych relacji międzyludzkich.

Współczłowieczeństwo jest od szeregu lat modnym słowem w Kościele. Rozumie się przez nie horyzontalny wzajemny stosunek ludzi względem siebie i często przeciwstawia się je wertykalnemu związkowi człowieka z Bogiem. Rodzi się przy tym często wrażenie, jak gdyby chrześcijanie wcześniej mieli dopatrywać się swego chrześcijaństwa przede wszystkim w czystym związku z Bogiem, podczas gdy dopiero dzisiaj odkryto nareszcie, że w bliźnim musimy odkrywać Chrystusa i właśnie Mu służyć.

Rzut oka na Regułę św. Benedykta pokazuje, że Ojciec mnichów już prawie półtora tysiąca lat temu jasno widział związek pomiędzy współczłowieczeństwem a miłowaniem Boga. święty Benedykt uczył swoich mnichów, jak mają odkrywać Chrystusa w bliźnim i Jemu służyć. Nigdy przy tym – w przeciwieństwie do wielu współczesnych prób – nie wpada św. Benedykt w niebezpieczeństwo redukowania chrześcijańskiego życia wiarą do samego tylko braterstwa, ale łączy bezinteresowne oddanie się bliźniemu z głęboką religijnością i więzią z Chrystusem.