Chciwość

Św. Jan Ewangelista wskazuje na trzy niebezpieczne skłonności w człowieku: "(...) pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha żywota" (1J 2, 16). Z "pożądliwości oczu" jako bałaganu w naturalnej skłonności do dóbr zewnętrznych (bogactwo, strój, mieszkanie) rodzi się chciwość. Św. Jan Kasjan (ok. 360-ok. 435), mnich i kapłan w Marsylii, układając listę siedmiu grzechów głównych, doszedł do wniosku, że wśród nich powinna znaleźć się również chciwość, która jest "służbą mamonie", zagubieniem serca w tym, co przemija. Św. Paweł zwie ją "bałwochwalstwem" (Ef 5, 5).

Żądza posiadania jest źródłem wielu innych grzechów, zwłaszcza gdy człowiek zabiega wszelkimi możliwymi sposobami o posiadanie dóbr, ich pomnażanie i bezwzględne utrzymanie, widząc w nich środek do zaspokojenia wszelkich żądz. Chciwość prowadzi często do twardości serca wobec bliźnich, rodzi żądzę władzy, niesprawiedliwość i brak skrupułów w dobieraniu środków do tępienia dóbr duchowych. Lekarstwem na nią jest rozważanie o przemijaniu życia, o powołaniu człowieka do wieczności, a także szukanie wzorców w życiu Jezusa.